So, buat julung-julung kalinya, baru aku rasa yang...
“BAPAK UNTUNG DIA DAPAT AKU!”
Sebab selama ni asyik persoalkan diri “why me, why me” sebab berlambak lagi yang bagus, cantik, talented etc etc.
Him : Dulu saya tak nak pun kahwin nurse ni sebenarnya.
“Oh, kenapa?”
Him : Sebab nurse banyak yang gatal.
“????? Serious lah? So saya gatal lah?”
Him : Awak tak lah. Awak lain. Terkecuali. Tapi ni dapat nurse pulak.
So, dia jadi “BAPAK UNTUNG DIA DAPAT AKU!” sebab aku bapak tak gatal and mengamalkan sikap ‘pergi mampos’ dengan semua orang.
Okay, takde lah semua. Kalau kerja, kerja bebetul lah. Takde lah nak buat muka kerek jugak depan patient. Tapi serious, kalau aku jadi lelaki, aku tak rasa aku akan suka perempuan macam aku. Sombong, belagak, macam bagus (tapi tu semua secara luarannya lah).
Kalau setengah orang berinteraksi dengan orang lain yang lebih muda dari ayah diorang ke apa (lelaki), diorang akan lebih senang panggil ‘abang’ kan. Tapi aku, tak. Jangan nak macam bodo sangat eh. Geli pun ada. Panggil jelah ‘encik’, bukan mati pun. And aku rasa macam tak profesional je nak panggil orang ‘abang.’ Kalau perempuan tu okay lah, panggil ‘akak.’ Tu pun kalau diorang dulu yang bahasakan diri diorang ‘akak.’ Kalau tak, aku akan stay ‘puan’ or ‘cik’ je.
Aku tak mesra, tak mudah bergaul dengan orang. Jarang senyum, lagi-lagi ketawa. Tu kalau dengan orang yang biasa-biasa dengan aku. Bukan keluarga atau kengkawan rapat. And aku tak rasa benda tu bonus, tapi yeah, kadang-kadang ia boleh jadi bonus jugak sebenarnya. So orang lain boleh tahu, yang aku ni bukan jenis huha huha punya orang or argh (tak tahu nak cakap cemana, tapi bukan jenis orang yang senang rapat dengan orang lain, geddit?).
Tu aku, dengan strangers. Dengan yang dah lama rapat? You guys better istighfar 😂
No comments:
Post a Comment